Jacques van Rooijen Photography

portfolio

Taxi’s en vetzucht

21 maart 2015

Nog voordat ik goed en wel in zijn taxi zit, steekt hij al van wal. Het type dat geen blad voor de mond neemt of de kat uit de boom kijkt. Het hart op de tong en geen fan van El Commandante dat kan ik je verzekeren. Hij had er bijna zijn hele vermogen voor over om de relaties met USA te herstellen. Obama had hem hoop gegeven, maar voorlopig moet hij nog 18 uur per dag werken om zijn familie – is dat zijn gezin of zijn hele familie vroeg ik me af – maar voor dat soort onbenulligheden had de taxidriver geen tijd. Het moest veranderen en snel ook. Zijn taxi was van de government en zijn geld ging naar de government. Een fatsoenlijke boterham kon hij nauwelijks op tafel toveren. Geen kind van de revolutie, dat was wel duidelijk. Maar de taxidriver had nog veel meer in petto. Tussen neus en lippen door bleek hij 47 en drie mooie dochters te hebben. Nou, je begrijpt dat wekte mijn interesse. 24 -12 en drie maanden. Sinds kort opnieuw vader en opa tegelijk. Dat moet van zijn 24 jarige dochter zijn. Een doorzettertje, die komt er wel, met of zonder grote veranderingen. “Leuk gesprek” verzekerde hij mij en “zo kan ik mijn Engels goed oefenen”, liet hij me nog weten. Voor het geval de Amerikanen eerder komen dan verwacht, dacht ik bij het verlaten van de Taxi.

Plaza Vieja was twee straten verder. Een kippeneindje, maar je staat verstelt hoeveel dikke Cubanen je in zo’n stadswandeling tegen het lijf kan lopen. Veel dat kan ik je verzekeren. Hoe kunnen Cubanen zo dik zijn en de winkels volledig leeg, vroeg ik me af. Ja, zal jij denken, juist daarom. Maar zo makkelijk is het niet. Cuba krijgt een groot gezondheidsprobleem. De gezondheidszorg mag dan gratis zijn, aan preventieve voedingsadviezen heeft Fidel en consorten blijkbaar een broertje dood. Of misschien is mijn complot theorie nog veel erger. Fidel maakt de Cubanen verslaafd aan suiker en vet, als roes, om de werkelijke onderdrukking niet te hoeven voelen. Of om het volk gewoon rustig te houden, want een hongerig volk raakt opstandig.
Sinds ook de Cubanen hamburgers, ijs, kola en chocolade biscuit kunnen kopen zie ik ze niets anders meer eten. Vrouwen met dikke hangbuiken en koeiendijen, mannen met worst-armen en bierbuiken. Het één en ander wegspoelend met de nodige alcohol. Het jaren vijftig decor maakt de verpaupering extra zichtbaar. Kratten met kola en andere zoetige chemische frisdranken staan meters hoog opgestapeld in de winkels voor de gewone cubanen. Schappen zijn gevuld met zoetigheden, koekjes met vanille creme, chocolade creme, choco prinsen en de ouderwetse, goh hoe heten die dingen ook weer. Van die chocolade bolletjes vol met schuim. Negerzoen! Verder is er volop alcohol te koop en de nodige pasta producten. In de vitrine van de slagersafdeling liggen wat rollen boterhammen-worst. Waar wij een onsje laten snijden, neemt de Cubaan, indien voorradig, meteen twee hele worsten. Mini mercado’s worden ze genoemd, niet omdat het aantal m2 beperkt is, vaak zijn het lappen van winkels. Mini zal toch echt betrekking moeten hebben op het beperkte assortiment. Oh ja, de nodige zoute snacks, Cornuco-achtige wormen, zijn er ook in overvloed. Het kan niet anders of deze vetzucht leidt ook in Cuba tot de welbekende welvaartszieken. Zolang het regiem de statistische publicaties controleert, zal de Cubaan geen onsje minder eten. Maar een nationaal voedingsadvies is geen overbodige luxe. Begin met verse producten, groente en fruit. Overigens nergens te bekennen in de mini mercado’s. Pakistani krijgen nu een doctorsopleiding in Cuba. En ruim 4000 doctors werken voor vriend Chavez – inmiddels Maduro – Venezuela. Binnen enkele jaren kunnen al deze mensen in Cuba aan de slag om te redden wat er te redden valt.
Is het dan allemaal kommer en kwel, in het geheel niet, maar daarover een volgend blog.